Η Χελώνα

Μέσο επικοινωνίας για την πολιτική, τον πολιτισμό και τη Διασπορά.

Ιδρύτρια: Σ.Ελ. Βροντή.

Το γραφείο κείται μεταξύ Αθήνας και Αδελαΐδας.

Με ή χωρίς τον Μιχάλη Κρόκο;

από Σελάνα Βροντή στις 07/05/202509/05/2025

Κριτική για το βιβλίο «Deep Fake» του συγγραφέα Μάκη Μαλαφέκα

Γνωστοποίηση Ι

Συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον η μέθοδος συγκάλυψης της υπόθεσης των Τεμπών.

Γνωστοποίηση ΙΙ

«Η Χελώνα» είναι ανοιχτή σε συνεργασίες.

Διτορία, Διτατορία, Δικτατορία

από Σελάνα Βροντή στις 12/02/202514/02/2025

Το Εθνικό Θέατρο τολμά το πολιτικό στο παιδικό θέατρο με τα «Γενέθλια» της Ζωρζ Σαρή.

Κυνηγώντας τον Speed

από Σελάνα Βροντή στις 16/09/202404/10/2024

Αποκλειστικό ντοκουμέντο με τον διάσημο Αφροαμερικανό youtuber.

Οι παθογένειες της ψηφιακής επικοινωνίας

από Ελένη Βροντή στις 31/08/202403/10/2024

Υπερπληροφόρηση και ειδήσεις που προκαλούν το σοκ: Μία σύγχρονη μορφή τρομοκρατίας;

Σκοπός της «Χελώνας» είναι να διαμορφώσει ένα πεδίο σκέψης και δράσης, χωρίς ωστόσο να μένει πίσω στην επικαιρότητα. Αλλωστε, όπως και στο μύθο του Αισώπου, το ερπετό με το καρό καβούκι έφτασε πρώτο στη γραμμή του τερματισμού κι ας συναγωνιζόταν το λαγό που έτρεχε γρηγορότερα.

«Η Χελώνα» (με το συνοδευτικό μότο «Σπεύδει βραδέως») πατάει πάνω στις έννοιες της επιτάχυνσης και της επιβράδυνσης. Ο Μάρσαλ ΜακΛούαν (1911–1980) και ο Πολ Βιριλιό (1932–2018) ήταν από τους λίγους φιλόσοφους που ανέλυσαν σε βάθος τη σχέση ταχύτητας και ΜΜΕ, σκιαγραφώντας τις προεκτάσεις της στους τομείς της πολιτικής, της αισθητικής, της ηθικής και της ζωής γενικότερα.

Ο Καναδός θεωρητικός μίλησε πρώτος για το «οπτικό στρες» που προκαλείται από τα μίντια (ήδη από την εφεύρεση της τυπογραφίας), ενώ ο σημαντικός Γάλλος διανοητής επισήμανε ότι στην επιταχυνόμενη κοινωνία, στην οποία ζούμε, ο χρόνος ισοπεδώνεται και μειώνεται η ενέργεια του ανθρώπου να σκέφτεται: «Στο σημερινό κόσμο», για να δανειστούμε μια φράση του από το βιβλίο του «Καθαρός πόλεμος», «ο πραγματικός χρόνος δεν έχει σκέψη». Υπάρχει δηλαδή μία βία στην ταχεία διασπορά της πληροφορίας, η οποία δεν έχει γίνει κατανοητή ακόμη, ειδικά στην εποχή μας που η ταχύτητα μετριέται πλέον σε νανοδευτερόλεπτα και η επικοινωνία δεν σταματά ποτέ.

Nicole Loraux, Τα τέκνα της Αθηνάς. Επιστημονική επιμέλεια: Γιάγκος Ανδρεάδης. Εκδ. Νέα Σύνορα-Α.Α. Λιβάνη, 1992.

Susan Sontag, Περί Φωτογραφίας, εκδόσεις του περιοδικού ΦΩΤΟγράφος, 1993. Μτφρ. Ηρακλής Παπαιωάννου.

Roland Barthes, Εικόνα-Μουσική-Κείμενο, εκδ. Πλέθρον, Αθήνα 1988.

Πολ Βιρίλιο / Silver Lotringer, Καθαρός πόλεμος, εκδ. Νησίδες, 2008. Μτφρ. Αθανάσιος Δρατζίδης.

Ζαν Μποντριγιάρ, Ρέκβιεμ για τα μέσα ενημέρωσης, εκδ. Ελεύθερος Τύπος, 1972.

Jean Baudrillard, Η έκσταση της επικοινωνίας, εκδ. Καραδαμίτσα, 1991. Μτφρ. Βαγγέλης Αθανασόπουλος.

Χανς Μάγκνους Εντσενμπέργκερ, Για μια θεωρία των μέσων επικοινωνίας, εκδ. Επίκουρος, Αθήνα, 1981.

Πωλ Βιριλιό, Η διαδικασία της σιωπής, εκδ. Νησίδες, Σκόπελος, 2002.

Ζαν Μπωντριγιάρ, Η Καταναλωτική κοινωνία. Οι μύθοι της, οι δομές της, εκδ. Νησίδες, Σκόπελος, 2000. Μτφρ. Βασίλης Τομανάς.

Επίκτητος, Η ελευθερία, εκδ. Δώμα, Αθήνα, 2017. Μετάφραση – επίμετρο: Θάνος Σαμαρτζής.

Οι ειδήσεις είπαν ότι το 50 τοις εκατό του πληθυσμού δεν έφυγε διακοπές το 2024. Ανήκω σε αυτό το ποσοστό. Τα οικονομικά μου δεν μου επέτρεπαν να φύγω από την Αθήνα. Staycation για άλλη μια φορά. Φέτος όμως το καλοκαίρι ήταν διαφορετικό: Για 60 συνεχόμενες μέρες έζησα, ζήσαμε έναν παρατεταμένο καύσωνα. Ηταν πρωτοφανές.

Δεν μπορούσες να βγεις από το σπίτι λόγω της υπερβολικής ζέστης. Αν ξεμυτούσα, για καμιά δουλειά, επέστρεφα τρέχοντας στο αιρ κοντίσιον. Στην ουσία, εμείς οι ξεμείναντες, ζήσαμε ένα άτυπο λοκ ντάουν. Μια φορά πήγα θερινό σινεμά και νόμιζα ότι θα πέθανα από θερμοπληξία. Το χέρι μου πιανόταν από τις γρήγορες κινήσεις της βεντάλιας. Υπέφερα σαν τους ηλικιωμένους. Ας μην μιλήσω για τα κουνούπια.

Ενας φίλος, που κι αυτός έμεινε Αθήνα, πιστεύει ότι «στο μέλλον οι Αθηναίοι θα μετοικήσουν στη Βόρεια Ελλάδα». Μόνο που ούτε εκεί η κατάσταση φαίνεται ομαλή: «Οι γονείς μου, που μένουν στον Εβρο, αναγκάστηκαν να βάλουν κλιματισμό φέτος» μου είπε ο κομμωτής μου, ο οποίος ανέφερε ότι μετά την πυρκαγιά στη Δαδιά εμφανίστηκαν ανεμογεννήτριες. «Μακάρι να μπορούσαν να τις μετατρέψουν σε γιγάντιους ανεμιστήρες» είπα, κάνοντας ένα αποτυχημένο αστείο.

Φέτος ήταν η πρώτη φορά που περίμενα με ανυπομονησία το φθινόπωρο. Για να δροσίσει.

– Πως πέρασες; Η συνήθης ερώτηση του Σεπτεμβρίου.

– Εδώ Αθήνα.

– Εκανες τουλάχιστον κανένα μπανάκι;

Λίγα. Οικονομία στη βενζίνη. Οσες φορές πήγαινα για βουτιά στην «αθηναϊκή ριβιέρα» (μισώ αυτή την έκφραση), το μετάνιωνα. Κίνηση στην παραλιακή, πολύ καυσαέριο, περισσότερη θερμότητα. Κι όταν αντίκριζα τους τεράστιους γερανούς στο Ελληνικό, γέμιζα με τρόμο. Τα βουνά χώματος ήδη κόβουν τη θέα στη θάλασσα, και πολύ φοβάμαι στο μέλλον, όταν κατασκευαστεί το «Μητροπολιτικό Πάρκο», δεν θα υπάρχει εύκολη πρόσβαση στην παραλία για τον πολύ κόσμο.

Οι πυρκαγιές επιβάρυναν την κατάσταση. Τα μαύρα κοκκινωπά σύννεφα, ο καυτός αέρας σαν αναπνοή δράκου, οι στάχτες που συσσωρεύονταν στα αθηναϊκά μπαλκόνια. Γκρίζα μικροσωματίδια από καμμένα δέντρα, φυτά, σπίτια, πουλιά, ζώα, ανθρώπους.

Ανήκω μάλλον στην τελευταία γενιά που έζησε φτηνές διακοπές στα νησιά. Πιστεύω ότι του χρόνου θα είναι περισσότεροι εκείνοι που δεν θα μπορούν φύγουν. Το ελληνικό καλοκαίρι θα ανήκει πλέον στους πολύ προνομιούχους. Αντίο ελληνικό καλοκαίρι, θα μου λείψεις.