Αγαπητοί χρήστες και αγαπητές χρήστριες,
Για να καταλάβετε καλύτερα το σκεπτικό της «Χελώνας», πρέπει να σας πω μερικά πράγματα για μένα. Οχι από εγωκεντρισμό, αλλά επειδή πιστεύω ακράδαντα ότι το έργο ενός ανθρώπου σχετίζεται άμεσα με την ιστορική, πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική δομή του. Αυτή είναι λοιπόν η σύντομη ιστορία μου: Ηρθα στον κόσμο τούτο, μάλιστα στο κάτω μέρος του, με το όνομα Helen Vrontis (βλ. το προσκομιζόμενο έγγραφό μου, Σχετ. 1). Συγκεκριμένα, γεννήθηκα το 1972 στην Νότια Αυστραλία από Ελληνες μετανάστες, αρτοποιοί στο επάγγελμα, με καταγωγή από την Λέσβο και ρίζες από τη Μικρά Ασία. Η οικογένεια μου -από τις δυο πλευρές του σογιού- κουβαλά το τραύμα της Μικρασιατικής καταστροφής.
Τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα στην Αδελαΐδα, μαζί με τα τρία μεγαλύτερα αδέλφια μου, καθώς και τους υπόλοιπους συγγενείς γκασταρμπάιτερ 1. Το 1981, οι γονείς μου -η Αθηνά και ο Αχιλλέας- έχοντας ζήσει το δικό τους προσωπικό …τρωικό πόλεμο, παίρνουν την γενναία απόφαση να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Νοσταλγία για τα πάτρια εδάφη ή μια προσπάθεια να σώσουν το γάμο τους; Δεν θα καταλάβω ποτέ. Πάντως ήταν μια χρονιά-ορόσημο. Οχι μόνο χαρτογραφήθηκε ο μεγάλος σεισμός στην πρωτεύουσα αλλά ταρακουνήθηκε πολιτικά ολόκληρη η χώρα: μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα επί της συντηρητικής κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή και στην πορεία ανέβηκε στην εξουσία ο σοσιαλιστής ηγέτης Ανδρέας Παπανδρέου. Μέχρι σήμερα θυμάμαι τις σημαίες του ΠΑΣΟΚ να ανεμίζουν έξω από τα παράθυρα των μικρών αθηναϊκών αυτοκινήτων.
Μετοικώντας στην Αθήνα, έζησα ένα μεγάλο «πολιτισμικό σοκ»: δεν ήταν μόνο η παράξενη πολιτική συμπεριφορά και η νοοτροπία των Ελλήνων, αλλά και το τσιμέντο και η έλλειψη πρασίνου που μου κάθισαν βαριά. Μόνο τώρα αντιλαμβάνομαι τι ήταν αυτό που βίωσα ως παιδί: ο σωστός επιστημονικός όρος λέγεται απεδαφικοποίηση και εκτόπιση. Κανένας όμως δεν με είχε προετοιμάσει για τη συναισθηματική απογοήτευση της απώλειας μιας πατρίδας και την απόκτηση μιας άλλης. Ετσι, απέκτησα την ελληνική ιθαγένεια και έγινα στα επίσημα χαρτιά του κράτους Χριστιανή Ορθόδοξη (το δεύτερο ήταν μάλλον προϋπόθεση για το πρώτο). Αποφοίτησα από το Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο Αμπελοκήπων (βλ. το προσκομιζόμενο έγγραφό μου, Σχετ. 2), ενός κουλ, ολίγον αντιδραστικού σχολείου, που είχε αποκτήσει, ωστόσο, τη φήμη μίας επιτυχημένης εκπαιδευτικής δομής. Εκεί μαθήτευσε ο τέως πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος παρ’ ολίγον να προκαλέσει το Grexit, αλλά -για να πούμε του στραβού το δίκαιο- το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης φαίνεται να κατακρημνίζεται μπροστά στα μάτια μας. Tελικά ήρθε το Brexit το Φεβρουάριο του 2020. Και ποιος ξέρει τι θα απομείνει από την Γηραιά Ηπειρο, τη στιγμή που αποχωρεί από τη θέση της η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ.
Το 1990 δίνω πανελλήνιες και εισάγομαι σε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα των Αθηνών (βλ. Σχετ. 3). Σπουδάζω στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Σπουδών, στο νεότευκτο τμήμα της «Επικοινωνίας, Μέσων & Πολιτισμού», το οποίο στήθηκε από καθηγητές θρεμμένους με την παράδοση του γαλλικού μετα-μοντερνισμού (βλ. Σχετ. 4). Ολοκληρώνω τις σπουδές μου στα τέσσερα έτη, με ένα διάλειμμα ενός εξαμήνου στο Βέλγιο για Erasmus (βλ. Σχετ. 5). Εχοντας λάβει την υποτροφία «Λύχνος» από την ΕΣΗΕΑ -είμαι μέλος από τις 20-12-1999 μέχρι σήμερα (βλ. Σχετ. 6)– προχωρώ σε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία με αντικείμενο το κινηματογραφικό είδος του ντοκιμαντέρ (βλ. το προσκομιζόμενο έγγραφό μου, Σχετ. 7). Συγχρόνως μαθαίνω ξένες γλώσσες και χορό, σύγχρονο και κλασικό (βλ. Σχετ. 8,9,10).
Ξεκινώ τη σταδιοδρομία μου ως δημοσιογράφος πολιτιστικών στην «Καθημερινή», επί διευθύνσεως Αντώνη Καρκαγιάννη. Στην πορεία συνεργάζομαι με διάφορα ελληνικά μέσα ενημέρωσης και ξένα τηλεοπτικά κανάλια και ειδησεογραφικούς οργανισμούς (DW, ITN London, Channel 5 UK, ARTE , ORF κτλ), χρησιμοποιώντας πάντα το προσωνύμιο Σελάνα 2. Το 2018, κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης, μένω κι εγώ, όπως πολλοί άλλοι δημοσιογράφοι, άνεργη. Σε ηλικία 45 ετών, ούσα μητέρα, παίρνω την πρωτοβουλία να επιστρέψω στα πανεπιστημιακά έδρανα. Τον Ιούνιο 2021 παρουσιάζω τη διπλωματική μου στο πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών «Ψηφιακές Μορφές Τέχνης» στη Σχολή Καλών Τεχνών.
Εκτός από πολλά άρθρα, έχω συνθέσει ιστορίες και με τη βιντεοκάμερά μου. Το πρώτο μου ντοκιμαντέρ («Εγώ, εγώ, εσύ αχ αυτοί» / Ich Ich Du Ach Sie, 2004), που είναι ένα βίντεο ημερολόγιο για τη αθηναϊκή ρέιβ σκηνή της δεκαετίας του 1990, συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του 6ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Στο κινηματογραφικό θεσμό του Βορρά προβλήθηκε και η δεύτερή μου ταινία «Ζορρό ο γάτος» (Ζorro the Cat, 2012) – για περισσότερες πληροφορίες διαβάστε την κριτική που έγραψε η ακαδημαϊκός, σκηνοθέτις και καλλιτέχνις Εύα Στεφανή, βλ. Σχετ. 11. Το καινούργιο μου έργο αφορά την αθηναϊκή πολυκατοικία και τη λειτουργία του κατοικείν στην εποχή της παγκοσμιοποίησης (δείτε εδώ ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα).
Δημοσιογράφος, ντουκουμενταρίστρια, ψηφιακή καλλιτέχνις. Θα προσθέσω κι άλλη μία ιδιότητα: Είμαι επικεφαλής μιας μονογονεϊκής οικογένειας, που για μένα είναι η δυσκολότερη δουλειά πάνω στον πλανήτη, ειδικά αν ζεις σε μια χώρα σαν την Ελλάδα της (Μόνιμης) Κρίσης. Για να μπορώ λοιπόν να συντηρώ εμένα και τα δύο μου ανήλικα παιδιά, αποφάσισα να ξεκινήσω αυτό το ιδιότυπο newsroom. Αν με ρωτάτε ποια είναι τα προσόντα ή τα δυνατά μου σημεία, θα έλεγα χωρίς δισταγμό η ανυστερόβουλη περιέργεια, η παρατήρηση του δεδομένου και το διαφορετικό βλέμμα στα πράγματα, η διορατικότητα, η αθυροστομία (οι Αυστραλοί φημίζονται ότι είναι outspoken), καθώς η τόλμη και η μαχητικότητά μου. Παλεύω γι’ αυτά που πιστεύω και υλοποιώ τις ιδέες μου, όσο τρελές κι αν θεωρούνται από κάποιους.
Σήμερα, στην εποχή στην οποία ζούμε -με την κλιματική αλλαγή, τις μετακινήσεις μεγάλων πληθυσμών, τις νέες τεχνολογίες που έχουν εισβάλει σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής, την άνοδο ακροδεξιών παρατάξεων και αυταρχικών καθεστώτων στο δυτικό κόσμο- έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ από μία τολμηρή δημοσιογραφία και μια ριζοσπαστικής καλλιτεχνικότητα. Ως επαγγελματίας, λοιπόν, στο χώρο της επικοινωνίας και του πολιτισμού, αλλά -κυρίως- ως γονέας αισθάνομαι την ανάγκη να φροντίσω για το μέλλον των παιδιών μας. At these urgent times we need to slow down and think what is important to us.
με εκτίμηση
Ελένη Βροντή
Ιδρύτρια – Διαχειρίστρια της «Χελώνας»
Πορτρέτο ©Αντρέας Σιμόπουλος 2014
