«Το σχολείο είναι το δεύτερο σπίτι μας»

Εργαζόμουν στο γραφείο μου, στο σπίτι, όταν το ένα μου παιδί μού χτυπά την πόρτα και μου αφήνει την ανακοίνωση του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων με θέμα την εκλογή εφορευτικής επιτροπής στις επερχόμενες εκλογές στο σχολείο. Υστερα από λίγο ξαναχτύπησε την πόρτα ο μεγαλύτερος γιος μου και μου παρέδωσε το ίδιο σημείωμα. «Πρέπει να πας μαμά», είπε. Απορροφημένη από τη δουλειά, τοποθέτησα το χαρτί στην άκρη, πάνω σε μια στοίβα από άλλα χαρτιά και φακέλους. Ηξερα εκ των προτέρων ότι δεν θα πήγαινα, αλλά παρ’ όλα αυτά σημείωσα το γεγονός στην ατζέντα μου. Την ίδια σκέψη πρέπει να είχαν και άλλοι γονείς, καθώς η γενική συνέλευση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αφού δεν υπήρξε απαρτία.

Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές εμείς οι γονείς δεν ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμα των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων. Δεν βρίσκουμε τον χρόνο ή αδιαφορούμε. Πώς όμως μπορούμε να ελπίσουμε σε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά όταν δεν ανακατευόμαστε με τα κοινά;  Απορίες σαν αυτήν προέκυψαν πηγαίνοντας στη δεύτερη συγκέντρωση, η οποία πραγματοποιήθηκε με ελάχιστο κόσμο. Στα πρόσωπα όλων των παρευρισκόμενων υπήρχε διάχυτη η απογοήτευση για την απουσία των άλλων γονιών. «Κι αυτό δεν είναι τίποτα» είπε ο απερχόμενος πρόεδρος του Συλλόγου (το παιδί του  του χρόνου θα πήγαινε γυμνάσιο). «Δεν έχει σημασία ποιοι γονείς θα εκλεγούν» τόνισε. «Θα προκύψει ένα Δ.Σ. Για μένα πάντα είναι αδιάφορο ποιοι το απαρτίζουν. Το Δ.Σ. είμαστε όλοι εμείς. Μας αφορά όλους το σχολείο. Ολοι μπορούμε να βοηθήσουμε».

Φαντάζομαι ότι οι εκπαιδευτικές δομές της χώρας θα είχαν καταρρεύσει αν δεν υπήρχαν κάποιοι ευσυνείδητοι διευθυντές και δασκάλοι που κάνουν πολλά περισσότερα από αυτά που ορίζει η σχολική εγκύκλιος. ‘Η κάποιοι «λοξοί» γονείς, που όχι μόνο ξοδεύουν την ενέργεια και τον δικό τους προσωπικό χρόνο, αλλά πολλές φορές αφαιρούν χρήματα από το οικογενειακό τους προϋπολισμό, προκειμένου τα δικά τους παιδιά και εκείνα του σχολείου να έχουν όλα όσα χρειάζονται. Όπως για παράδειγμα μια βιβλιοθήκη, ένας σύγχρονος πολυχώρος δραστηριοτήτων, εξοσχολικές δραστηριότητες ή ακόμη και ένα πάρτι.

Ο συγκεκριμένος σύλλογος γονέων και κηδεμόνων είχε εξοπλίσει μέχρι και το εργαστήριο πληροφορικής με ακριβά μηχανήματα και είχε ενεργοποιήσει την ιστοσελίδα του σχολείου. «Τώρα όσον αφορά το ίντερνετ, το αγαπητό Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο μας ελέησε με 50 mbps. Μέχρι πέρυσι, με το ζόρι ένας δάσκαλος μπορούσε να κάνει webex. Ε, τώρα με τα 50 mbps μπορεί να κάνουν τρεις μάθημα» ειρωνεύτηκε ο πρόεδρος. Στη συνέχεια, μίλησε για τα μαθήματα πληροφορικής που πραγματοποιούνται από ανειδίκευτο προσωπικό. «Ενας δάσκαλος δεν σημαίνει ότι είναι εξπέρ στους υπολογιστές. Γιατί κακά τα ψέματα δεν έχουν πολλές ευκαιρίες επιμορφώσεων. Τώρα βέβαια πέρασαν όλοι ένα ταχύρυθμο. Αν πετάξεις έναν άνθρωπο στη θάλασσα ή θα πνιγεί ή θα κολυμπήσει…» σχολίασε.

Ο άντρας αναφέρθηκε και σε άλλα οργανωτικά θέματα ή ζητήματα που σχετίζονται με την εύρυθμη λειτουργία του σχολείου. Οπως ο πίνακας ανακοινώσεων στην είσοδο του σχολείου, που όπως μας πληροφόρησε, τον έχουν σπάσει έξι φορές εξωσχολικοί. «Η πρώτη αντίδραση ήταν να τον αντικαταστήσουμε. Ο πίνακας έζησε μια εβδομάδα. Μετά καταλάβαμε ότι πρέπει να το αφήσουμε έτσι. Αυτό μας συμβούλεψε και η αστυνομία. Στο αστυνομικό τμήμα δεν πήγαμε για να πιάσουμε τους υπόπτους -δεν ήταν αυτός ο στόχος- γιατί ξέραμε ότι είναι παιδιά της γειτονιάς. Πήγαμε να μας πουν τι πρέπει να κάνουμε…»

«Πάλι καλά που δεν έγινε διάρρηξη», παρενέβη μια μητέρα. «Κοιτάξτε, είμαστε τυχεροί. Εχουν διαρρήξει δυο φορές το κυλικείο. Θα κλάψουμε με μαύρο δάκρυ έτσι και κλέψουν τον εξοπλισμό μας από το εργαστήριο» υπογράμμισε ο πρόεδρος. «Υπάρχει συναγερμός;» ρώτησε μια άλλη μαμά. Μας πληροφόρησε ότι απαγορεύεται με νόμο να κάνει οτιδήποτε ο Σύλλογος. «Πιέσαμε να μπει συναγερμός, αλλά δεν κατέστη εφικτό. Αντ’ αυτού ανύψωσαν τα κάγκελα. Και πάλι καλά. Προσπαθούσαμε δέκα χρόνια να τα σηκώσουμε ψηλά. Δεν μπορούσαμε όμως γιατί υπήρχε πρόβλημα με την Πολεοδομία».

Ο πρόεδρος εξήγησε στους παρευρισκόμενους πως λειτουργεί γενικώς το σύστημα: «Υπεύθυνος για τις δομές όλες είναι ο Δήμος. Ωστόσο, ο πρόεδρος της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι αυτός που εγκρίνει τις χρηματοδοτήσεις στα δημοτικά, μαζί με το υπόλοιπο συμβούλιό του. Ο κάθε σύλλογος εκπροσωπείται στην Ενωση Συλλόγων της κάθε περιοχής. Όλες οι ενώσεις εκπροσωπούνται στην ομοσπονδία. Όσο ανεβαίνουμε κλίμακα τόσο πιο πολιτικοποιημένα γίνονται τα πράγματα. Για να διεκδικήσουμε περισσότερα πράγματα πρέπει να φτάσουμε κάποια στιγμή στο Υπουργείο. Κοιτάξτε, δεν έχει σημασία αν η κυβέρνηση είναι η Νέα Δημοκρατία, αν η προηγούμενη ήταν του ΣΥΡΙΖΑ και η επόμενη του ΠΑΣΟΚ. Υπάρχουν προβλήματα που θέλουν εκπροσώπηση, πολιτική εκπροσώπηση».

Θα ήταν ψέμα να πω ότι είχα μείνει ενεή με τα όσα λέγονταν. Σ’ οποιοδήποτε σχολείο της χώρας θα ακούσεις πάνω-κάτω τα ίδια πράγματα. Ακόμη και σε αυτά που έχουν ένα προβάδισμα για διάφορους λόγους, κυρίως λόγω γνωριμιών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Οι γονείς που καθόμασταν στις παιδικές καρέκλες και τα σχολικά θρανία, νιώσαμε για λίγο τόσο μικροί και ανήμποροι. Συνειδητοποιήσαμε ότι πολλά σχέδια που είναι προς όφελος των παιδιών απλώς δεν πραγματοποιούνται ή σέρνονται αργά και βασανιστικά μέσα στη γραφειοκρατία. «Το Δ.Σ. προσπαθεί χρόνια να φτιάξει έναν κήπο για τα παιδιά. Δεν θέλαμε να μας τον φτιάξει ο κηπουρός του Δήμου, αλλά τα ίδια παιδιά. Το σχολείο μας έχει ήδη ένα μεγάλο παρτέρι. Θα μπορούσε να γίνει ένας πολύ ωραίος λαχανόκηπος» τόνισε ένα μέλος του Δ.Σ.

Το λόγο πήρε ξανά ο πρόεδρος. Οσο τον άκουγα τόσο πιο πολύ βυθιζόμουν στη θλίψη. «Μια μέρα, πριν από τέσσερα χρόνια, εμφανίστηκαν δύο ωραίες κυρίες και μου είπαν ότι είναι κοινωνιολόγοι. Τις ρώτησα: “Τι σύμβαση έχουν;” “Είμαστε αναπληρώτριες. Αν τη βγάλουμε μέχρι τον Απρίλη, θα είναι μια χαρά”. Τους είπα ότι “χάρηκα για τη γνωριμία και πιστεύω ότι η διεύθυνση του σχολείου θα πρέπει να σας βάλει να κάνετε γραφική δουλειά”. Μου είπαν “Μας προσβάλλετε”. Δεν μίλησα. Μετά από λίγο καιρό εμφανίστηκε και ένας ψυχολόγος. Του είπα τα ίδια. Φανταστείτε τώρα μια παιδική ψυχή που έχει πραγματικά ανάγκη από ψυχολογική υποστήριξη. Ο ειδικός θα προσπαθήσει να κάνει τον μαθητή ή τη μαθήτρια να του ανοιχτεί. Αυτή είναι μια διαδικασία που παίρνει χρόνο. Ο,τι κάνει αυτός ο άνθρωπος τη μία χρονιά, θα πάει χαμένη την επομένη. Ο ψυχολόγος δεν είναι σαν τον οικογενειακό γιατρό που συμπληρώνει έναν ιατρικό φάκελο, που εσύ μετά ως ενήλικος τον πας σ’ άλλο γιατρό, για δεύτερη γνώμη. Συμφωνούμε ότι πρέπει να υπάρχει ψυχολόγος σε κάθε σχολείο αλλά να είναι ΜΟ-ΝΙ-ΜΟΣ» είπε συλλαβίζοντας τη λέξη. «Αυτό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να μας απασχολεί όλους. Όπου υπάρχει ψυχολόγος σε σχολείο, να ξέρετε, ότι έρχεται σαν διάττοντας αστέρας» υπογράμμισε.

Άγγιξε και το σύνθετο ζήτημα των τέκνων των μεταναστών και τις μαθησιακά δυσκολίες που αυτά αντιμετωπίζουν. «Δεν είναι λύση να πετάς σ’ ένα σχολείο προσφυγόπουλα. Σ’ αυτά τα παιδιά, που δεν μιλούν ελληνικά δεν προσφέρεις κάτι. Στην ουσία, ένα παρκάρισμα κάνεις. “Ασ’ τα να ενταχθούν όπως μπορούν” μας είπαν. Εγώ δεν το καταλαβαίνω αυτό. Οταν βλέπεις αυτά τα παιδιά να σε κοιτούν με ένα βλέμμα απορίας, νιώθεις …κάπως. Δεν ξέρω, λέω εγώ τώρα. Θα μπορούσαμε να μιλάμε πολλή ώρα. Ας είμαστε κοντά στο σχολείο, αυτό έχω να πω τελειώνοντας. Εγώ εδώ θα είμαι, έχω κάνει πολλές εγκαταστάσεις, τις έχω παντρευτεί κιόλας, οπότε θα με βλέπετε για πολύ καιρό ακόμη. Ολο και κάτι θα χρειάζεται για να συντηρηθεί, δεν γλιτώνω εύκολα».

–          Ηταν πάντα αμελητέα η παρουσία των γονέων; ρώτησε μια μητέρα.

–          Εχουν υπάρξει και χειρότερα, απάντησε ο πρόεδρος. Να σας δώσω μια εικόνα: Πριν από δέκα μέρες είχε καλέσει τους γονείς ο διευθυντής, όχι ο Σύλλογος. Ημασταν μόνο 12 άνθρωποι παρόντες. Είπα από μέσα μου: «Τόσο πολύ δεν μπορεί να αφιερώσει κάποιος δέκα λεπτά από τη ζωή του;».

–          Εχουν απαξιωθεί όλα. Ολοι βάλαμε κάτι πίσω για να έρθουμε σήμερα εδώ. Αυτό με φοβίζει περισσότερο απ΄όλα. Αυτή η εικόνα εγκατάλειψης, τόνισε η ίδια γυναίκα.

–          Πρόπερσι το Μάρτιο, κάναμε μια συνέλευση είκοσι μέρες πριν κλείσουν τα σχολεία. Ο λόγος που την κάναμε ήταν γιατί εν μέσω πανδημίας είχαμε μόνο δύο καθαρίστριες που έρχονταν μετά τη λήξη του ωραρίου. Σ’ αυτή τη συνέλευση είχαν έρθει σχεδόν όλοι οι γονείς. Δηλαδή τι θέλω να σας πω: Για να έρθει κάποιος εδώ ή θα πρέπει να του έχεις φαγητό και κρασί (γιατί στο πάρτι το αποκριάτικο ήταν όλοι) ή θα πρέπει να καιγόμαστε…

Ο πρόεδρος ανέπτυξε το θέμα της καθαριότητας. «Οταν ο δήμος δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στο αίτημα για περισσότερες καθαρίστριες, τότε αναγκαστικά πρέπει εμείς οι γονείς να δίνουμε λεφτά. Για να μην κολλήσουν τα παιδιά μας …ξέρω κι εγω… ηπατίτιδα. Το σχολείο έχει 270 παιδιά. Τα 20 να πάνε στην τουαλέτα και να μην τραβήξουν το καζανάκι μετά το πρώτο διάλειμμα, τι θα γίνει; Εάν ένα κάνει εμετό; Πού θα πάει πρώτα ο δάσκαλος; Σε αυτό που αρρώστησε; Τα υπόλοιπα 20 τόσα παιδιά τι θα απογίνουν; Είναι προβλήματα όλα αυτά, δεν είναι απλά θέματα. Αν αρχίσουμε να τα απαριθμούμε, δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Και μετά υπάρχουν κάποιοι γονείς που λένε: “Ελα μωρέ τι κάνει ο σύλλογος; Σας φώναξε εδώ σήμερα για να πει ότι έκανε εκλογές”. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Από τη θέση εδώ του ΔΣ, μπαίνεις συχνά στη διαδικασία να σκέφτεσαι “Τι να κάνω για να φέρω τον αδιάφορο πιο κοντά;”. Σε πονάει η αδιαφορία. Είναι όμως ενάντια στην ηθική μου να παρακαλώ γονείς να έρχονται.»

–          Τελικά, στην πανδημία, πήρανε παραπάνω δασκάλους; ρώτησα.

–          Όχι παραπάνω παιδιά πήραν!

–          Δηλαδή δεν έκαναν τίποτα. Είναι σημαντικό να το γνωρίζουμε.

–          Ό,τι κάνουμε, το κάνουμε μόνοι μας.

«Σίγουρα έχουν γίνει λάθη κι από τη δική μας τη πλευρά, αλλά είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστείς όλα αυτά τα οργανωτικά θέματα. Παίζουν ρόλο και οι οικονομικοί παράγοντες» είπε ο απερχόμενος πρόεδρος, πιστεύοντας ότι μελλοντικά θα χειροτερέψουν οι συνθήκες στα σχολεία και ότι για να μπορέσουν να συντηρηθούν θα μπουν μέσα σπόνσορες από μεγάλες εταιρείες. «Οι πιο παλιοί πρόλαβαν κάποια ωραία θεατρικά που πραγματοποιήθηκαν. Οι δάσκαλοι είχαν ανεβάσει πολύ το επίπεδο. Θέλουμε να βάλουμε φώτα στο θέατρο μας, ένα ηχητικό σύστημα μόνιμο, αλλά δεν ξέραμε που θα πάει η κατάσταση με την πανδημία και την οικονομική κρίση». Συνέχισε: «Πρέπει να ήταν γύρω στο 2011. Κάναμε σκάκι, πινγκ πονκ, μπάσκετ, βολεϊ, παραδοσιακούς χορούς, θέατρο και στίβο. Αν και όλα αυτά μας είχαν κουράσει – ως Δ.Σ. πρέπει να έχουμε φυσική παρουσία- λόγω …μαζοχισμού τα συνεχίζαμε. Όλες οι δράσεις μας πραγματοποιούνταν με την υποστήριξη των γονιών και ήταν δωρεάν από τον Δήμο.»

Η συνέλευση έφτανε στο τέλος της. Ο πρόεδρος έκλεισε την ομιλία του λέγοντας τα εξής: «Το τι επικοινωνεί ο Σύλλογος είναι σημαντικό. Εγώ προσωπικά που ηγούμαι της ομάδας, έλεγα πάντα αυτό: Δεν είμαι εδώ για να γίνω αρεστός, είμαι εδώ εθελοντικά να ΒΟΗΘΗΣΩ, δεν έχω να ανάγκη να προβληθώ, δεν θέλω να μου πει κανείς “μπράβο”. Το έκανα γιατί μπορώ να το κάνω. Γιατί θεωρώ ότι πρέπει να το κάνω. Το ζήτημα είναι να κάνουμε πράγματα όχι να λέμε τι να κάνουμε. Συνηθίζω να λέω ότι το σχολείο είναι “το δεύτερο σπίτι των παιδιών μας”. Οφείλουμε να το προσέξουμε».

 

 

Τελευταία ενημέρωση: 08/09/2024